halloween sonrasi sabah 6 gibi ancak uyuyabilmis bunyelere ilac gibi gelen "resmi tatil" muessesesi (cok s var bu kelimede, ay) sagolsun, filmi ciktigi ilk gun, ilk matinelerden birine bilet alarak izledim.
gidip izlemezseniz woody'ye cok ayip olur. annie hall arkanizdan aglar.
boyle bir girizgah eylemis olduk. uzaktan bakinca gayet normal gorunen, inissiz, tek yönlü, yukselerek ilerleyen, cikmazi olmayan bir yoldaymisim gibi.
oysa bardak yari dolu olsa da, yari zehir dolu olabiliyor kimi zaman. (cok mersi woody)
ic hesaplasmalarini aninda disima dokebilirim ben. yillarca olan biteni icine akittikca çöp kokusmus insanlardan bucak bucak kacar, temiz hava buldugum yere siginabilirim. kimsenin guzelligi/cirkinligi yuzune yansimaz efendim, hayir. bu soyleme burada bir son verelim. kimin guzel kimin cirkin oldugu ipucunu ne sabahki uyku sarhoslugu ne alkol ne de uzun yolculuklar verebilir size. anlik gerilimler ve yukselen tansiyonlarda arayin cevabi
iste ben bu aralar aynaya baktigim her sabah gozbebeklerimde koca bir yalnizlik goruyorum, hicbir concealer'in kapatamadigi. siyah gozkalemleriyle sakliyorum karanligimi. "guzel" degil, "hayata pozitif bakan herhangi biri gibi" sifatini yakistirana dek ayrilmiyorum aynanin basindan.
gidenlerin/bitenlerin ardinda biraktigi boslugu doldurana dek oldugum yerde kalacagim, bir milimetre kipirdamadan. feeling the blanks.
gidip kendime gectigimiz yaz modasindan kalma yesil bir elbise almak bile gulumsetemiyor beni. ne siyah deri kapli moleskine (deryik'e goz kirptim, kimse gormeden), ne de defterin basina eklenen "la nuit est une fete solitaire" cumlesi (burda da hep beraber borges'e goz kirpiyoruz, bir ki uc).
bir sonraki post'a duzelip gelirim buyuk ihtimalle. denge mi dediniz? bendeki denge problematigini nanoteknoloji uzmanlarina havale ediyorum. makro duzeydeyse saglam bir kaos teorisyenine ihtiyacim var.
